Blog Eppo Steenhuisen

Waarom Schotland van het massatoerisme verstoken blijft en waarom we dat zo moeten houden

Als je op zoek bent naar een zonovergoten vakantie, stop dan met lezen. Je kunt het er natuurlijk op wagen - tot mijn eigen verrassing heb ik diverse zonnige weken in Schotland doorgebracht – maar eerlijk is eerlijk, in Schotland wil het wel eens regenen. Ergens tussen de 175 en 250 dagen per jaar. Dat is een dingetje. Je moet ertegen kunnen, of op je geluk gokken. De whisky, het ruige landschap, het is niet voor iedereen weggelegd. Gelukkig maar, denk ik dan, ik hou ervan. Bovendien zei een reismaatje en Schotlandliefhebber mij ooit dat je bij milde zonneschijn de oorsprong van whisky niet proeft, dan gaat elke toonzetting die in een fles besloten zit verloren. Dat zou toch ook weer zonde zijn.

Ik heb een zwak voor uitgelezen hotels die, al is het maar een beetje, balanceren op de rand van de wereld. Vergane glorie, vergeten plekken, afgelegen locaties, origineel, bij voorkeur verrassend. En ver, vooral ver van de bewoonde wereld. De confrontatie zoeken met mijn eigen nietigheid, een moment vinden waarop je je weer bewust wordt wat afstand is. Isfjord Radio, dat op het uiterste puntje van het grootste fjord van Spitsbergen ligt, aan de rand van de Poolzee, is een uitgelezen kandidaat. De Noordpool is slechts een slordige duizend kilometer verderop. 110 kilometer vanuit Longyearbyen, de voornaamste pleisterplaats van de eilandengroep, over sneeuw en ijs waar verharde wegen ontbreken. Daar ligt het oude radiostation uit 1933 dat tien jaar terug werd omgebouwd tot hotel. Ik zocht al tijden naar een excuus om er heen te gaan. Maar waar wacht ik eigenlijk op?

Koffie in Amerika. Het verbaast me steeds weer dat, in een land waar de doodstraf nog altijd welig tiert, men zulke slechte koffie durft te schenken. Dooie koffie is het, pruttelend op roestige warmhoudplaatjes. Zo slap als Donald Trump’s argumenten in plaats van zo sterk als zijn verhalen, om deze blog een politiek tintje mee te geven. Het gaat sinds hij president is vooral over fake news, maar kunnen we het een keer over fake coffee hebben? Over smaak valt natuurlijk niet te twisten, maar over koffie durf ik het wel aan.

Hoewel ik in mijn familie te boek sta als een koukleum, ben ik verzot op winterse extremiteiten: hoe kouder, hoe verder, hoe verlatener, hoe extremer, hoe meer sneeuw, hoe liever ik er heen wil. Winters Groenland is voor mij dan ook een niet te versmaden verleiding. Disko eiland prijkte al jaren op mijn bucket list en twaalf vrienden kreeg ik zover om mee te gaan. Hieronder het relaas van een reis naar een land dat ondanks alle opwarming nog altijd vrij extreme winters kent.

Op mijn laatste reis door de Yukon wandel ik, op zoek naar een overnachtingplek, een ouwe hoerenkast binnen: Bombay Peggy’s. Ik ben in het onvermijdelijke goudstadje Dawson City beland. Een stad met een verhaal.

Als je op zoek bent naar de mooiste plekken, kom je weleens op rare plaatsen uit. Zeker in IJsland hebben ze er een handje van. Daar bouwden ze een lift boven de smalle krater van de Thrinukagigur vulkaan (die ik vanaf nu alleen nog als de vulkaan zal aanduiden om de leesbaarheid van dit stukje te verhogen). Die gaat 120 meter de diepte in. Naar eigen zeggen de enige plek ter wereld waar je de magma kamer van een vulkaan kan bezoeken. Half uurtje rijden vanuit Reykjavik, dan nog een stukje lopen. Gelukkig is de vulkaan al vierduizend jaar niet meer actief. Ik hoef mijn reisverzekering niet aan te passen.

Bij elk bezoek aan Alaska proberen Askja eigenaars Sander van Opstal en Eppo Steenhuisen buiten de gebaande paden te treden, al is het maar heel even. En niets is zo leuk als onverwachte ontmoetingen onderweg. Deze keer bezochten ze Nome, het einde van het westen.

Wat ooit begon als een wild idee in wijnhandel Yves Boode van Ronald Koenders, die op zoek was naar een originele manier om zijn 25-jarig bestaan te vieren, groeide uit tot een tweejaarlijks evenement: whiskyreizen op een tallship. Moeilijk te bezoeken stokerijen werden opeens heel bereikbaar en wandelen langs de Schotse kust was nog nooit zo leuk: je laat je afzetten en wandelt tot je er genoeg van hebt om je vervolgens door de zodiak weer op te laten pikken. En welke whiskyliefhebber wil niet ooit een keer op het beroemde whiskyfestival van Islay geweest zijn? Whisky- zeil-, en wandelliefhebber Eppo Steenhuisen voer mee en schreef een verslag.